Na een lange en soms gevaarlijke reis van Syrië naar Nederland komen Srii en Rahef nu eindelijk enigszins tot rust in voormalig zorgcentrum Zuilenstein in Nieuwegein. Ze zijn afkomstig uit Aleppo en zijn gevlucht voor al het geweld in hun stad en hun land. Dat was twee jaar geleden. Srii: ‘Vanuit Syrie zijn we naar Turkije gegaan en van daaruit zijn we met een heel klein bootje overgevaren naar het Griekse eiland Kos. Heel gevaarlijk was dat. Het was namelijk een tweepersoons bootje maar we zaten er met z’n dertienen in. Maar we zijn gelukkig allemaal veilig aangekomen.’ Na een paar dagen op Kos werden de twee, samen met honderden anderen, op een veerboot naar Athene gezet waar ze maandenlang moesten blijven. ‘Dat was een slechte tijd’ zegt Srii. ‘Aanvankelijk hadden we geen plek om te slapen. Er was onvoldoende opvang en de hotels weigerden ons. Uiteindelijk hebben we een kamer kunnen bemachtigen in het huis van een vriend. Maar we waren bang voor de politie die de vluchtelingen vaak zonder reden oppakte of opjoeg. We wisten dan ook al heel snel dat we hier niet wilden blijven.’
Rahef
Na drie maanden lukte het Rahef om op het vliegtuig naar Nederland te stappen, Srii volgde een paar maanden later. Zij kwam in Ter Apel terecht, hij in Wageningen. Srii: ‘In Ter Apel moest Rahef haar kamer delen met twaalf anderen. Daarna kwam ze achtereenvolgens in opvangcentra terecht in Duinrel, Budel en Dronten. In die tijd heb ik haar maar een keer kunnen bezoeken omdat ik aan allerlei procedures vast zat maar uiteindelijk kon ik ook naar Dronten en waren we eindelijk weer herenigd. Dat was in april vorig jaar. In november zijn we naar Zuilenstein in Nieuwegein gegaan en binnenkort hebben we zelfs een eigen woning, hier in Nieuwegein. Het huurcontract is net getekend.’
Julia
Dat komt vooral goed uit omdat er bij Srii en Rahef gezinsuitbreiding heeft plaatsgevonden: in januari van dit jaar is Julia geboren, hier in Nieuwegein. ‘Daarom zijn we ook zo blij met onze woning. Die is heel bescheiden maar we hebben er in ieder geval wat meer ruimte dan hier. We zijn Nederland en Nieuwegein heel dankbaar voor de veiligheid, de opvang, de begeleiding en de kansen die ze ons bieden. Dat vinden we echt geweldig. En nu willen we ook graag wat terug doen. Daarvoor wil ik eerst snel Nederlands leren want dat opent veel meer deuren. Binnenkort doe ik daarin staatsexamen.’ Srii heeft er alle vertrouwen in dat hij werk vindt in Nieuwegein. Vaardigheden heeft hij genoeg: in Aleppo was hij lector aan de universiteit en hij spreekt zeer goed Engels. Srii: ‘Als ik ook het Nederlands onder de knie heb, kan ik wellicht tolk of vertaler worden of iets in het bedrijfsleven gaan doen. Met een vriend heb ik het ook al gehad over de mogelijkheid om in Nieuwegein een Syrisch restaurant te openen. Syrische maaltijden blijken enorm in de smaak te vallen bij de Nederlanders. Ik wil in ieder geval kansen creëren voor ons en voor anderen.’
Hoop
Srii en Rahef hebben niet veel hoop dat de oorlog in Syrië op korte termijn voorbij zal zijn. ‘Iedereen vecht daar met iedereen en de situatie is oneindig complex. Het kan nog wel jaren duren voor er eindelijk vrede is. En het is een verschrikkelijke oorlog. Bijna al onze vrienden die zijn gebleven zijn gedood en alles ligt in puin, zeker in Aleppo. Maar als er ooit vrede komt, gaan we onmiddellijk terug om mee te helpen aan de wederopbouw van ons land. Tot die tijd blijven we hier in Nieuwegein. Dankzij de liefdevolle opvang die we hier hebben gekregen en de deskundige begeleiding kunnen we nu ons leven weer echt proberen op te pakken. We voelen ons nu gelukkiger dan we in lange tijd zijn geweest.’
Zeist
